Minggu lepas saya baca feed di FB pasal beza ampu and mampu. Kita memang menyampah pada kaki ampu, ni, kan? Tapi bagaimana pula rasanya kalau kita yang kena ampu he he...
Ntahlah tak berani nak fikir. Mesti lemas,kan? Betul ka yang diampu itu lemas, sebab kaki ampu selalunya berjaya. Kawan saya kata kaki ampu bahaya sebab kalau yang diampu mampus, dia pun mampus sama. Itu saya tak setuju sebab kalau kau mampus, dia akan cari yang lain untuk diampu. Pendek kata kau janganlah sakit hati jika doa celaka kau terhadap kaki ampu tak dimakbulkan Tuhan. Tak usah sakit hati mengharapkan si kaki ampu jatuh terjerumus, lalu insaf tak jadi kenyataan.
Personally, pengampu dan yang diampu itu macam demand and supply. Kalu kau tak minta diampu, kaki ampu takkan datang. As simple as that. Bila kita berada di bawah, sebolehnya kita tak mau berkonflik dengan yang di atas, jadi seni mengampu ini satu kelebihan jika kita memilikinya. Sikit-sikit ampu itu benda biasa yang semua orang bikin. Bila sudah diampu-ampu, yang diampu jadi ketagih dan penasaran jika tak diampu, itu salah pengampu ka? Mungkin maksud kawan saya ini pengampu tegar, yang mungkin orang biasa macam saya takkan pernah jumpa. Cuma jumpa di dalam tulisan-tulisan FB kawan-kawan saya yang dah jadi orang-orang besar sahaja., atau dalam cerita-cerita pengajaran kanak-kanak.
Hah! Ingat tak cerita pasal raja yang telanjang, yang kita baca masa kecik-kecik? Kesimpulannya, pengampu tak akan pernah kesusahan, atau dilanda masalah. Yang akan terjerumus dalam masalah besar ialah yang orang yang kena ampu. Punyalah percaya pada pengampu sampai dia jalan bertelanjang. Bahayalah kalau orang-orang besar kita suka kena ampu. Maka tak heranlah satu hari nanti, negara, agama boleh tergadai dek kerana yang berada di atas boleh depress kalau tak dikelilingi oleh kaki-kaki ampu.
Jadi yang patut dinasihati bukanlah pengampu, tapi yang diampu...hihi.
No comments:
Post a Comment